Do roku 1960 Słubice miały tylko jedną szkołę podstawową i 3-letnią Średnią Zawodową Szkołę Mechaniczną. W dniu 1 września 1961 roku oddano nową Szkołę Podstawową nr 2 oraz Liceum Ogólnokształcące mieszczące się w jednym wspólnym budynku. Rolniczy charakter powiatu słubickiego, oraz bardzo duże upaństwowienie ziemi i duża liczba użytków zielonych położonych w dolinie Odry i Warty skłoniły gospodarzy powiatu do poczynienia starań o utworzenie szkoły o charakterze rolniczo-łąkarskim.

Głównym inicjatorem powstania szkoły rolniczej był Mieczysław Czyż Kierownik Wydziału Rolnictwa i Leśnictwa PPRN w Słubicach. Ostateczna decyzja o utworzeni szkoły kształcącej młodzież w zakresie technika łąkarza w 5-letnim Technikum Rolniczo-Łąkarskim i technika rolnika w 4-letnim Technikum Rolniczym na podbudowie Zasadniczej Szkoły Rolniczej zapadła w marcu 1962 roku. W czerwcu 1962 roku dyrektor Wydziału Rolnictwa i Leśnictwa PWRN w Zielonej Górze powołał na dyrektora szkoły zasłużonego dla oświaty rolniczej Tadeusza Ramotowskiego. Jednocześnie w tym samym czasie władze miasta przekazały 3 budynki mieszkalne przy ulicy Niepodległości 6, 7, 7a,b na pomieszczenia szkoły i internatu. Budynki te miały wspólne, duże podwórko, co stwarzało w perspektywie dobre warunki do zorganizowania szkoły i internatu. Dwa pierwsze budynki były zasiedlone przez lokatorów, których miesiącu czerwcu i lipcu 1962 roku przeniesiono do innych mieszkań na terenie miasta. Jako pierwszy adaptowano dla potrzeb szkoły budynek nr 6. Na parterze umieszczono kuchnię, stołówkę oraz gabinet dyrektora i sekretariat. Na pierwszym piętrze dwie sale lekcyjne, pokój nauczycielski, księgowość i pokój pomocy naukowych. Na drugim piętrze internat żeński i internat męski oraz pokój wychowawców i jednopokojowe mieszkanie dyrektora Tadeusza Ramotowskiego.

Już w pierwszym roku funkcjonowania szkoły przystąpiono do remontu stojącego tuż przy szkole drugiego budynku tj. Niepodległości nr 7. Był on przeznaczony na internat żeński oraz mieszkanie dla dyrektora szkoły. W związku z tym, że nia zachodziła potrzeba wyburzania ścian, pokoje tylko odnowiono i uzupełniono o brakujący sprzęt. Z rozpoczęciem roku szkolnego 1963/64 dziewczęta wprowadziły się do swojego internatu.Jednocześnie w tym samym roku szkolnym rozpoczęto remont trzeciego budynku przy ulicy Niepodległości 7a i b z przeznaczeniem na internat męski. Buł to budynek całkowicie wypalony podczas II Wojny Światowej. W budynku tym należało przebudować układ ścian. Według przyjętych założeń, remont tego budynku miał być zakończony do 30 sierpnia 1964 roku. W rzeczywistości remont trwał do połowy listopada 1964 roku. Chłopcy, którzy mieli zamieszkać w internacie we wrześniu, z konieczności zakwaterowani zostali w obiektach Stadionu Miejskiego w dużej sali gimnastycznej obecnego OSiR-u. W tej sali przez okres prawie trzech miesięcy mieszkało 70-ciu chłopców wraz z wychowawcą Romanem Matwijeszynem. W dniu 15 listopada 1964 roku chłopcy przenieśli się do starannie wyremontowanego internatu. Zamieszkali w pokojach 2 i 3 osobowych.

Z dniem 1 września 1963 roku również i szkołę przeniesiono do innego budynku- bardziej funkcjonalnego przy ulicy 1-go Maja 2. Był to dom trzykondygnacyjny w dobrym stanie, który służył przedtem jako hotel dla Gorzowskiego Przedsiębiorstwa Budowlanego. Znajdowały się w nim 4 duże sale, a piątą pozyskano po małych przeróbkach. W pozostałych pomieszczeniach zorganizowano: pokój nauczycielski, gabinet dyrektora, sekretariat i księgowość, dwa magazyny na podręczne pomoce naukowe oraz trzy jednopokojowe mieszkania zastępcze dla rodzin nauczycielskich. W pokojach tych zamieszkali z rodzinami nowo przyjęci nauczyciele: inż. Leopold Sawicki, inż. Erast Połoszynowicz i inż. Czesław Sip. W piwnicach tego budynku utworzono szatnię, ubikację i umywalnie z natryskami. Baza lokalowa szkoły była nadal zbyt skromna, pozwalała na funkcjonowanie tylko ośmiu oddziałów.

Dlatego też w roku szkolnym 1965/66 zaczęto starania o środki na budowę nowego kompleksu rolno-internatowego. Poczynania te zakończyły się sukcesem. Po rozpatrzeniu wielu propozycji, nowe obiekty zlokalizowano ostatecznie przy ulicy Niepodległości 23. Teren wyznaczony pod budowę nowej szkoły i internatu był bardzo niski, bagnisty, gęsto zadrzewiony o bardzo zróżnicowanym drzewostanie. Budowę nowych obiektów szkolno-internatowych powierzono mało doświadczonemu Przedsiębiorstwu Budownictwa Rolniczego w Rzepinie, które tego typu obiekt wykonywało po raz pierwszy, dlatego problemów do rozwiązania było dużo. Główną trudność stanowiło odwodnienie terenu oraz postawienie szkoły i internatu na specjalnych ławach żelbetowych. Budowę rozpoczęto w 1968 roku, a od 1 września 1970 roku zainaugurowano rok szkolny w nowym budynku.

W nowej szkole przyjęto klasowo-pracowniany system nauczania, tworząc trzy typowe pracownie: biologiczną, fizyczną i chemiczną. Utworzono również trzynaście klaso pracowni do wszystkich przedmiotów ogólnokształcących i zawodowych oraz salę do zajęć pozalekcyjnych i klasę przejściową do celów samokształcenia na wypadek nieobecności nauczyciela. Wyposażono jednocześnie szkołę w meble i obowiązujące zestawy pomocy dydaktycznych, które są uzupełniane do chwili obecnej. Z dniem 1 września 1970 roku utworzono w szkole 5 nowych oddziałów. Młodzież mieszkała w tym czasie w starych internatach i w starej szkole. Wiele pomieszczeń w starych budynkach oddano nowo przyjętym nauczycielom na mieszkania. Od 1 września 1971 roku został oddany do użytku nowy internat na 280 miejsc z pokojami czteroosobowymi, świetlicami i całym zapleczem żywieniowym.

W 1972 roku na terenie obiektu szkolnego uruchomiono warsztaty szkolne, z pracownią przepisów ruchu drogowego, salą obróbki ręcznej, obróbki mechanicznej, kuźnią oraz małą salą ćwiczeń i hala napraw ciągników. Przy warsztatach na terenie należącym do szkoły zorganizowano poligon do nauki jazdy ciągnikiem i motocyklem. W pierwszym projekcie kompleksu szkolno-internatowego nie był ujęty typowy stadion szkolny, a jedynie boiska do gier małych oraz rzutnie i skocznie bez bieżni ogólnej. Staraniem nauczyciela wf. mgr Leona Musiała odstąpiono od realizacji tego projektu. W/w nauczyciel opracował własny projekt stadionu szkolnego, który został zatwierdzony przez jednostkę nadrzędną i wykonawcę. Wykonawcą generalnym obiektów sportowych miał być PBRol. Rzepin. Faktycznie większość prac wykonała młodzież pod kierunkiem nauczycieli wf. Budowę stadionu zakończono w 1974 roku.